Τζάμπα κουραζόμαστε (κυριολεκτικά..)

Οι Ολλανδοί που δουλεύουν 31 ώρες, παράγουν 40 ευρώ την ώρα κατά μέσο όρο.
Οι Έλληνες δουλεύουν 42 ώρες και παράγουν 18,5 ευρώ την ώρα, δηλαδή ούτε το μισό...

Μία μορφή "Greek statistics" είναι και οι πολλές εργατοώρες των Ελλήνων εργαζομένων! Σύμφωνα με πρόσφατο άρθρο του Μάθιου Ντάλτον στη Wall Street Journal, είμαστε οι σκληρότερα εργαζόμενοι Ευρωπαίοι, ως προς τις ώρες που...δουλεύουμε την εβδομάδα. Παρ' όλ' αυτά, η οικονομία μας είναι προβληματική!
Οι Ολλανδοί, για παράδειγμα, που δουλεύουν 31 ώρες, παράγουν 40 ευρώ την ώρα κατά μέσο όρο. Οι Έλληνες δουλεύουν 42 ώρες και παράγουν 18,5 ευρώ την ώρα, δηλαδή ούτε το μισό... Δηλαδή δουλεύουμε πολλές ώρες με αντιπαραγωγικό τρόπο.
Το γιατί είμαστε τόσο αντιπαραγωγικοί, ως εργαζόμενοι, ως εργοδότες, ως επιχειρήσεις, ως κράτος-εργοδότης και επενδυτής, ως οικονομία γενικότερα, είναι αυτό που θα πρέπει να αναζητήσουμε, για να βρούμε και τις αιτίες της κρίσης, που μας έφερε στα "νύχια" της Τρόικας. Το ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι "δεν σκίζονται" είναι γνωστό και δεν χρειάζεται να το αναλύσουμε ιδιαίτερα.
Ένα από τα μεγάλα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας, φυσικά, είναι η αργοπορεία της ελληνικής γραφειοκρατίας. Σε αυτό ευθύνονται οι στρεβλώσεις του δημοσίου τομέα. Η έλλειψη μηχανοργάνωσης είναι ένα χαρακτηριστικό νοσηρό φαινόμενο. Αλλά φταίει και η φοβερή πολυνομία της χώρας. Αυτή δημιουργεί ένα μπάχαλο στις διαδικασίες κι όταν και ο δημόσιος υπάλληλος δεν κόπτεται κι ιδιαίτερα να σε εξυπηρετήσει, έχει ως αποτέλεσμα τεράστιες καθυστερήσεις, οι οποίες μεταφράζονται σε απώλειες παραγωγικών ωρών εργασίας. Υπάρχει τρομακτική έλλειψη εμπιστοσύνης στη χώρα μας και απίστευτη ευθυνοφοβία. Αυτό έχει ως σύμπτωμα του την τρομακτική πολυνομία της χώρας. Όπως λένε "βάλε κλέφτη να πιάσει κλέφτη", εδώ λέμε "βάλε ένα νόμο, που να εγγυάται την εφαρμογή του προηγούμενου νόμου..." και πάει λέγοντας.Ακόμα, υπάρχουν και τα εκατοντάδες κλειστά επαγγέλματα, που με τις συντεχνίες τους αποτελούν ένα ακόμα βαρύδι για την ελληνική οικονομία, που πρέπει να τρέξει, για να καλύψει το χαμένο έδαφος.
Ένας άλλος λόγος της ελληνικής αντιπαραγωγικότητας, είναι ότι οι Έλληνες δεν επενδύουν και πάρα πολύ στις νέες τεχνολογίες. Αυτό είναι μείζον! Στην εποχή μας δε λέμε πια ότι "το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό", αλλά "το γρήγορο ψάρι τρώει το αργό!" Και ταχύτητα σημαίνει τεχνολογία πάνω από όλα!
Κι όμως στη χώρα μας, αν και θέλουμε να βαυκαλιζόμαστε ότι είμαστε μοντέρνοι κι Ευρωπαίοι, την τεχνολογική εξέλιξη, δεν την έχουμε σε πρώτη προτεραιότητα. Είμαστε καταναλωτές της τεχνολογίας και όχι δημιουργοί της.
Το έλλειμμα της τεχνολογίας αφορά όλο το Νότο και όχι μόνο την Ελλάδα. Ο συγγραφέας του άρθρου της W.S.J. Μ. Ντάλτον υποστηρίζει πως οι εργαζόμενοι του Νότου θα πρέπει να μεταναστεύσουν στις χώρες του Βορρά που έχουν την τεχνολογία, είτε θα πρέπει να κάνουν άνοιγμα στις πολυεθνικές εταιρείες, ώστε να έλθει η τεχνολογία στα εδάφη τους. Η παραγωγικότητα των νοτίων κρατών της Ευρωζώνης- άρα και της Ελλάδας- δεν θα μπορέσει να αυξηθεί χωρίς εξωτερική βοήθεια.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, λοιπόν, εντάσσεται και η ανάγκη μας για ξένες επενδύσεις- όχι μόνο για έσοδα του κράτους από "αξιοποίηση" της δημόσιας περιουσίας. Πιο σημαντικό από αυτό είναι να έρθουν πολυεθνικές στην Ελλάδα που θα φέρουν την τεχνογνωσία στη χώρα μας. Από εκεί και πέρα, βέβαια, δεν ξέρω αν το εκπαιδευτικό σύστημα μας έχει δημιουργήσει ένα τέτοιο στελεχιακό δυναμικό, το οποίο θα είναι σε θέση να χειριστεί αυτή την υψηλή τεχνολογία. Πάντως, είναι αυτό που χρειαζόμαστε, πολύ περισσότερο από επενδύσεις τύπου Ελληνικού και ξενοδοχειακές μονάδες σε παραλίες.
Έχουμε ήδη χάσει πολύτιμο χρόνο. Αυτή είναι, νομίζω, η μοίρα μας.
Συνέχεια να τρέχουμε πίσω από τις εξελίξεις, επειδή είμαστε αναγκασμένοι να το κάνουμε κι όχι επειδή μας αρέσει η ταχύτητα.